علت اصلی تلفات جاده ای شیروانی های بعد از شانه خاکی جاده ها می باشد

آیین نامه طرح هندسی راه های ایران

در این حالت نباید از شیب هاى تندتر از 1:4 (یک قائم و چهار افقى) استفاده شود. البته به شرط آن که عرض ناحیه عاری از مانع در کنار راه تامین شود، میتوان از ترکیب این شیبها و شیبهای تندتر نیز استفاده کرد. در آزادراهها، بزرگراهها و راههای اصلی با1 متر، مطلوب آن است که شیب شیروانیها 1:6 اجرا شود

تاکنون تحقیقات زیادی در کشورهای گوناگون بر روی عناصر کنار جاده و تجهیزات راه و تصادفات وسایل نقلیه با آنها صورت پذیرفته است . با توجه به نتایج این تحقیقات و استانداردهای وضع شده در این خصوص، 

. هر چند که مهندسان ترافیک از تمام کوشش خود برای طراحی راه ایمن و مطمئن سود می جویند، با این وصف آمار مختلف نشان می دهد که وسایل نقلیه به دلایل گوناگون، از مسیر اصلی خود منحرف می شوند . در این راستا مهندسان راه سعی نموده اند که با روشهای مختلف از شدت تصادفات وسایل نقلیه منحرف شده از مسیراصلی راه بکاهند.

شرایط کنارۀ راه

یکی از عوامل مهم در بروز تصادفات جاده ای، خطر خروج وسیله نقلیه از مسیر می باشد . ورود یک وسیله نقلیه به ناحیۀ کنار راه مستقیماً به معنای تصادف نیست، هر چند که همواره خطراتی وجود دارد . چنان چه ناحیه کنار جاده به اندازه کافی مناسب، صاف و عاری از موانع ثابت و شیبهای غیرقابل پیمایش باشد، امکان بازگشت ایمن وسیله نقلیه به میزان قابل توجهی بالا می رود . هر چه عرض این ناحیه کمتر شده و شیبهای درون آن تندتر شوند، امکان بازیابی وسیله کمتر می شود . اگر چه میزان شیب بحرانی مشخصی وجود ندارد اغلب تحقیقات نشان می دهند که برای سرعتهای تا90  شیبها نباید از 1:6

تندتر باشند و فاصله پای خاکریز تا گوشه باند سواره رو باید حداقل 10 متر از لبه سواره رو در نظر گرفته شود.

تحقیقات اخیر نشان داده اند که مشخصات عناصر کنارۀ راه با نرخ و چگونگی تصادفات احتمالی در ناحیه ای خاص کاملاً در ارتباط است و بر این اساس پارامترهایی که خطرآفرینی کنار جاده را تعیین می کنند عبارتند از:

- عرض ناحیه بازیابی کنارۀ راه (یا ناحیه عاری از مانع)

- شیب جانبی

- وجود یک مانع مشخص در کنار ه راه (مانند درختان، کالورتها، پایه های علایم و تجهیزات وحفاظها